00.00.0000
მე ვარ ირაკლი ნაროუშვილი. 11 წლის ლიზიკოს მამა. ჩემი ისტორია მინდა გაგიზიაროთ:
2009 წლის 11 მაისს სიხარულით ველოდი ლიზიკოს შეძენას. სიხარულით დადგა ეს მომენტიც. ექიმებისგან მოწოდებული ცნობა ჩვილის ჯანმრთელობის მდგომარეობის შესახებ, სრულიად მოულოდნელი და შოკისმომგვრელი აღმოჩნდა. დაიბადა ჩემი გოგო და სრულად შეცვალა ჩვენი ცხოვრება. ლიზი თანდაყოლილი ჯანმრთელობის პრობლემებით დაიბადა - განუვითარებელი ორგანოებით, სმენის მძიმე დაქვეითებით. ცხოვრების ურთულების ეტაპი დამიდგა - მირჩევდნენ, სამშობიაროში დამეტოვებინა ბავშვი. არ დავტოვე. მას მე ვაჩუქე სიცოცხლე და ვერ წავართმევდი. უფალს მადლობა, ლიზი რომ მყავს.
ლიზის პირველი ოპერაცია მალევე ჩაუტარდა, გადარჩენის იმედს არ მაძლევდნენ, მაგრამ მე და ლიზი მაინც ვიბრძოდით. მერე დადგა რეაბილიტაციის ეტაპი. ამ დროს ლიზის დედა, მშობირაობის შემდგომ რთულ მდგომარეობაში იყო. შვილს სახლში ელოდა. საავადმყოფოში სიარული და ლიზიზე ზრუნვა მე მიწევდა. ალბათ ამ ფაქტმაც გამოიწვია ჩემი ლიზის მიმართ განსაკუთრებული დამოკიდებულება. განსაკუთრებული მადლობა მინდა ვუთხრა ხათუნას, ჩემს მეუღლეს სიმამაცისა და ლიზის აღზრდისათვის.
მერე ლიზი ბაღში წავიდა, იქაც პრობლემები შეგვხვდა, მაგრამ გადავლახეთ. შემდგომ, გამოჩნდა ფოთის ყრუთა კავშირი და ფონდი ბილივი და ლიზიმ სწავლაში პირველი ნაბიჯები გადადგა - ჟესტური ენის შესწავლა დაიწყო. დიდი მადლობა მათ ამისათვის.
გადავწყვიტეთ ლიზი ქუთაისის სმენადაქვეითებულთა სკოლაში მიგვეყვანა. დღემდე იქ სწავლობს - დიდი სიყვარულის და სითბოს გარემოცვაში. რთულია ოჯახისგან შორს ლიზის ყოფნა, მაგრამ მისი განვითარებისთვის და მომავლისთვის ახლა ასეა საჭირო და ვცდილობთ შევეგუოთ.
ამ ყველაფერს ფინანსური სირთულეები ახლავს თან. ბევრს ვშრომობდი, ამ სირთულეების დასაძლევად. საბოლოოდ, ემიგრაციაში წასვლა გადავწყვიტე. აქედან ფინანსურ ვალდებულებებს უკეთ ვუმკლავდები, ოჯახს ვეხმარები, ლიზის მუდმივად სჭირდება ექიმთან ვიზიტები...
ამ ეტაპზე ჩემი ყველაზე დიდი სადარდელი და საზრუნავი ლიზის ოცნების ახდენაა. ლიზის არა აქვს მარცხენა თვალი, რომლის პროტეზირება არის საჭირო. ასევე, ცალი ხელიც განუვითარებელი აქვს და პროტეზირება სჭირდება. საქართველოში რთულია მისი დიაგნოზით მკურნალობა და ეს ოპერაციები. ჯერ ოპერაციების ეტაპამდე ვერ მივედით... ლიზი სულ მელოდება, როდის ჩამოხვალ და ექიმთან როდის წამიყვანო, სულ მეუბნება... მე კი ვაიმედებ, რომ შორს ვარ იმიტომ, რომ ფული შევაგროვო და მას ოცნებები ავუხდინო... არ ვიცი სანამ გავუძლო ამ გულის ტკივილს. თვალი დამიხატა და გამომიგზავნა - ის დღე ჩემს ცხოვრებაში ყველაზე მძიმე იყო. ძალიან მიჭირს ამ ბრძოლაში გამარჯვება, თან მარტოს. მომავლის იმედით ვცოცხლობ.
გთხოვთ, ნუ დატოვებთ შვილებს. არ წაართვათ თქვენი ნაჩუქარი ცხოვრება და იყოლიეთ გვერდით სანამ ხართ. ლიზი ჩემთვის სალოცავი ხატია და ვეცდები მისი ოცნება ავასრულო. იმედი მაქვს ოჯახთან ერთად მშვიდი ცხოვრება მალე მეღირსება.
მადლობა ყველას, ვინც მხარს მიჭერს, მამხნევებს და მეხმარება, რომ მომავლის ვირწმუნო!
